لینک دانلود روز اول و دوم:
فصل روزه (لنت)
روز اول: چهارشنبه اولین هفته
چهارشنبه خاکستر
و خداوند خدا آدم را امر فرموده، گفت: «از همه‌ی درختان باغ بی ممانعت بخور، اما از درخت معرفت نیک و بد زنهار نخوری، زیرا روزی که از آن خوردی، هرآینه خواهی مرد.» پیدایش 2: 16-17
خداوند به انسان فرمانی ساده داد که از یک درخت نخور و اگر بخوری با پیامد مرگ مواجه می‌شوی! خداوند منبع حیات ما است و اگر خودمان را از حضور او خارج کنیم، محال است که به صورت واقعی زنده بمانیم. رحمت و محبت عظیم خداوند باعث شد که اجداد ما در آن واحد به صورت فیزیکی نمیرند و به جای آنها، مرگ فیزیکی یک حیوان اتفاق افتاد تا بار دیگر آنها را بپوشاند (پیدایش3: 21). داشتن حیات فیزیکی به آنها فرصتی داد تا بتوانند در این عمل، وعده‌ی نجات خداوند را ببینند و بشنوند (پیدایش 3: 15و21). آنها مشاهده کردند که جریمه‌ی گناهشان از طریق مرگ یک حیوان پرداخته شد. به آدم و حوا فرصت داده شد تا به روشی که خداوند برای پاک شدن گناهانشان فراهم کرده و می‌کند، ایمانی نجات بخش بیاورند هر چند در آن زمان رابطه‌شان با خداوند به صورت کامل بازسازی نشده بود.
رابطه ما با خداوند به خاطر گناه شکسته شده و از حضورش اخراج شده‌ایم (پیدایش 3: 23). از آن زمان به بعد دنیا روش‌های جدیدی برای شرارت ابدا کرده است. در فرزندان آدم و حوا اولین قتل و ریخته شدن خون انسان دیده شد (پیدایش 4: 8) و همینطور شرایط بدتر و بدتر شد. گناهان عامل تخریب روابط و دنیا است. ما گوشه‌ای تنها افتاده و ناتوان از یافتن راهی برای بازگشت به رابطه عاشقانه با خداوند بودیم. در راه‌هایمان گمشده و منحرف، شریر، فاسد و ناامید در دنیا به شکلی که نمی‌توانستیم کاری خوب یا ارزشمند انجام دهیم.
خدای ما مقدس و عاری از هرگونه گناه است و محبتش کامل! ما معمولا فکر می‌کنیم که گناه، فقط زنا و بت‌پرستی و قتل و… است ولی اینها عمق تباهی ما را در بر نمی‌گیرند؛ فساد ما از ذهنمان آغاز می‌شود. عیسی می‌گوید “هر که به زنی با دیده‌ی شهوت بنگرد، در قلبش با او زنا کرده است” (متی 5: 26). گناه بت‌پرستی نیز به همین شکل در قلب ما شکل می‌گیرد؛ کتاب مقدس می‌گوید “بت‌پرستی از طمع نشات می‌گیرد” (کولسیان 3: 5). قتل از خشم سرچشمه می‌گیرد؛ قائن برادرش را به این خاطر کشت که از پذیرفته نشدن قربانی خودش و قبول شدن قربانی هابیل توسط خداوند عصبانی بود (پیدایش 4: 6-7؛ متی 5: 21-22). این گناهانِ پنهان، عظیم و مملو از فساد هستند و ما نه می‌توانیم با وجود آنها در قلبمان به حضور خدای مقدس برسیم و نه قدرت این را داریم که از آنها خلاصی یابیم. خداوند می‌بایست کاری برایمان انجام دهد و جریمه‌ی گناهانمان را پرداخت کند. ما نمی‌توانیم با قدرت خودمان گناهانمان را پاک کنیم بلکه مسیح با قربانی کاملش بر روی صلیب این جریمه را پرداخت کرده و ما تنها از طریق او می‌توانیم با خداوند صلح داده شویم.
متن‌های پیشنهادی برای مطالعه:
پیدایش فصل 3 و 4: 1-16
پرسشها برای اندیشیدن:
با چه افکاری دست و پنجه نرم می‌کنم؟ خشم، حسادت، طمع، …؟
خداوند باید چه کاری را در قلبم انجام دهد تا از گناهانم خلاصی یابم؟
دعا:
ای خدای بخشنده و پر محبت! تو تمام گناهانی که در قلبمان وجود دارد را می‌بینی ولی باز هم دوستمان داری. زمانی که ما در گناهانمان غرق بودیم برایمان مردی (رومیان 5: 8). لطفاً با قدرت روح مقدست گناهکار بودنمان را نشانمان بده تا بتوانیم با خون عیسی پاک شده و به حضورت وارد شویم و با تو و قومت رابطه برقرار کنیم. در نام عیسی مسیح، آمین!
روز دوم: پنج‌شنبه اولین هفته
وای بر من که مرد شقی‌ای هستم! کیست که مرا از جسم این موت رهایی بخشد؟ رومیان 7: 24
رساله رومیان توسط پولس و در حدود سال 57 میلادی نوشته شد که تقریباً هفت سال پیش از کشته شدنش در روم است. بیشتر مورخین بر این باورند که پولس در حدود سال 34 میلادی به مسیح ایمان آورده است. بنابراین در زمان نگارش این رساله حداقل 23 سال از ایمانش می‌گذشته ولی در آن می‌نویسد که گناهکاری ننگین است. این اولین باری نیست که او گناهکار بودنش را اعلام می‌کند بلکه یکی از تکان دهنده‌ترین آنها است. رسالات به قرنتیان از اولین رسالات اوست؛ او در اول قرنتیان می‌گوید “زیرا من کوچکترین رسولان هستم و لایق نیستم که به رسول خوانده شوم، چونکه بر کلیسای خدا جفا می‌رسانیدم” (15: 9). این رساله تقریباً نه سال پیش از رساله به رومیان و در حدود سال 48 میلادی نگاشته شده است. درک او نسبت به گناهکار بودنش، چیزی است که هر شخص دیگری هم می‌تواند متوجه شود؛ او پیش از مواجهه با عیسی مسیح در راه دمشق یک قاتل بود (اعمال 9). او در حدود سال 52 میلادی رساله‌ای به کلیسای افسس می‌نویسد و می‌گوید کمترین مقدسین است (افسسیان 3: 8). همه مقدسین شامل همه قوم خداوند می‌شود؛ همه کسانی که ایمان آورده‌اند. او چرا این صحبت را می‌کند؟ آیا چون مردم را می‌کشته است؟ اگر به خواندن ادامه دهیم متوجه می‌شویم که پولس درباره فیض خداوند صحبت می‌کند؛ “… این فیض عطا شد که در میان امّت‌ها به دولت بی قیاس مسیح بشارت دهم، و همه را روشن سازم که چیست انتظام آن سری که از بنای عالم‌‌‌ها مستور بود” (افسسیان 3: 8-9). پولس با رشد در ایمانش به درکی بسیار زیبا در مسیح می‌رسد؛ اینکه دولت‌مندی مسیح بی‌نهایت است؛ که سرّی ناشناخته وجود دارد و ما نمی‌توانیم درکش کنیم، حتی اگر درکی محدود از نقشه‌اش داشته باشیم. او در فهم اینکه نمی‌تواند این موضوع را کاملاً درک کند، از فیضی که برای موعظه‌ی انجیل به او داده شده، شگفت‌زده است. نه تنها زندگی گذشته پولس، بلکه زیبایی انجیل و بیان کردن کار مسیح است که اینگونه او را تحت تاثیر قرار داده. او نهایتاً در رساله اول به تیموتائوس که نزدیک به کشته شدنش در حدود سالهای 62 یا 64 میلادی نوشته شده است می‌گوید که از همه گناهکاران کمتر است (اول تیموتائوس 1: 15). پولس در اینجا نه تنها به یاد می‌آورد که به کلیسا جفا می‌رسانده بلکه اعلام می‌کند که کفرگو و گستاخ نیز بوده است (اول تیموتائوس 1: 13). پولس هر چه در ایمانش رشد می‌کند، بدی گناهانش از یک سو و زیبایی مسیح، رحمت و محبتش از سوی دیگر بیشتر برایش آشکار می‌شود.
پولس دائماً از فیض و رحمت خداوند شگفت‌زده می‌شد و هر چه با خداوند بیشتر زمان می‌گذاشت، گناهکار بودنش بیشتر برایش آشکار می‌شد. او درک عمیق‌تری نسبت به جنگی که در ذهنش برپا بود پیدا کرد (رومیان 7: 23). این جنگ آنقدر سخت بود که پولس در نهایت فریاد کشید که “چه انسان بی‌چاره‌ای هستم” (رومیان 7: 24). هرچه به خداوند نزدیک‌تر می‌شویم، گناهکار بودن خودمان را بیشتر می‌بینیم. دیدن گناهکار بودنمان حتی اگر در آن لحظه دردناک باشد، بسیار خوب است چون تاثیری زیبا بر ما دارد. زمانیکه گناهکار بودن خودمان را می‌بینیم، رحمت و فیضی که خداوند به ما داده است را نیز واضح‌تر مشاهده می‌کنیم. آنگاه است که فروتن‌تر شده و بیشتر به شباهت نجات دهنده‌مان عیسی درمی‌آییم و لذتمان در خداوند افزایش می‌یابد. این افزایش شادی چیزی است که برای ایماندارانی که در اطرافمان هستند نیز نمایان شده و حقیقتاً تبدیل به نور و نمک برای این دنیا خواهیم شد.
متن‌های پیشنهادی برای مطالعه:
رومیان 7: 7-25؛ 8: 1-8
پرسشها برای اندیشیدن:
چطور می‌توانم در ایمانم رشد کنم؟
چطور می‌توانم فیض و رحمت خدا را بهتر درک کنم؟
دعا:
ای خدای مهربان و رحیم! تو محبت هستی، با فیضت کمکمان کن تا عرض و طول و بلندا و عمق محبت مسیح را درک کنیم و با آن به پری خدا برسیم. ما را از محبت مسیح لبریز کن تا تو را بیشتر جلال داده و شاهدان بهتری در این دنیای تاریک باشیم و دیگران با رحمتی که در قربانی شدن مسیح بر صلیب وجود دارد بیشتر آشنا شوند. در نام عیسی دعا کردیم، آمین! (به اول یوحنا 4: 16 و افسسیان 3: 14-19 نگاه کنید که پایه‌های این دعا هستند)
روز سوم: جمعه اولین هفته
آنگاه عیسی به دست روح به بیابان برده شد تا ابلیس او را تجربه نماید. و چون چهل شبانه روز روزه داشت، آخر گرسنه گردید. متی 4: 1-2
خدمات عیسی مسیح با روزه‌ای به طول چهل شبانه روز آغاز گردید. چهل عددی خاص در کتاب مقدس است. موسی چهل شبانه روز را در کوه با خداوند سپری کرد و در این زمان چیزی نخورد (خروج 24: 18؛ 34: 28). قوم اسرائیل چهل سال در بیابان توسط خداوند آزمایش شدند (تثنیه 8: 2-3). اکنون عیسی به بیابان برده می‌شود درست مانند قوم اسرائیل که به بیابان برده شد و مانند موسی که روزه بود و زمانش را با خدای پدر سپری می‌کرد. اینها برخی از دلایل چهل روزه بودن لنت هستند. دلیل لحاظ نشدن یکشنبه‌ها در لنت این است که قوم خداوند در این روز بتوانند عشای ربانی را جشن بگیرند. روزه گرفتن راحت نیست و این برایمان خوب است چون کمکمان می‌کند تا سختی‌ای که مسیح برای ما تحمل کرد را به خاطر بیا
و زمان بیشتری را برای تمرکز بر کلام خدا و دعا کردن اختصاص دهیم.
روح، عیسی را به بیابان هدایت کرد؛ جایی که آسایشِ خانه وجود ندارد و خشک و بی‌حاصل و همانند کویر است. گاهی روح، ما را به جایی هدایت می‌کند که خوش‌آیند نیست. جایی که روح هدایت می‌کند ممکن است مصیبت یا امتحان وجود داشته باشد ولی درک این نکته بسیار مهم است که اگر روحِ خداوند ما را به آنجا هدایت کرده، تا جایی که اجازه دهیم هدایتمان نیز می‌کند. اگر از چسبیدن به خداوند ناامید شویم و به این وسوسه گوش دهیم که می‌گوید “سختی‌های من برای خدا اهمیتی ندارد”، حسّ تنهایی در ما آغاز می‌شود. ما باید دائماً وعده‌ی خداوند مبنی بر عدم ترک شدنمان توسط او را به یاد داشته باشیم (عبرانیان 13: 5). در واقع زندگی مسیحی آسان نیست بلکه سختی بخشی از آن است ولی هیچگاه در آن تنها نخواهیم بود. باید دائماً به یاد داشته باشیم که ما شخصی را پیروی می‌کنیم که همه‌ی جلالش در آسمان را کنار گذاشت تا در یک آخور ساده و بدبو به دنیا آید و روزی به خاطر گناهکارانی فاسد بر روی صلیب بمیرد. در زندگی او بیشتر از آنچه ما بتوانیم تصور کنیم سختی و رنج وجود داشت.
هدف از رنج‌های مسیح چه بود؟ دلایل پیچیده و متفاوتی وجود دارد ولی مهم‌ترین چیزی که باید به خاطر بسپاریم این است که کلام می‌گوید: “او با تحمل مصیبت‌ها، اطاعت را آموخت” (عبرانیان 5: 8). ما هم زمانیکه حتی با وجود درد و سختی اطاعت می‌کنیم، آن را بهتر می‌آموزیم. کلام همچنین می‌گوید که روح برای تعلیم بیشتر درباره‌ی خداوند، ما را به سمت رنج هدایت می‌کند (فیلپیان 3: 8-11). در واقع هدایت شدن ما توسط روح به سمت سختی‌ها، لطف بزرگی به ما است چرا که ما را برای “بار جاودانی جلال” آماده می‌سازد که تمامی این رنج‌ها در مقابلش چیزی به حساب نمی‌آیند (دوم قرنتیان 4: 17).
روح، عیسی را به بیابان برد ولی او عیسی را وسوسه نکرد بلکه عیسی به وسیله‌ی شیطان وسوسه شد. روح هیچ کس را وسوسه نمی‌کند (یعقوب 1: 13-14). خداوند ما را به جاهایی هدایت می‌کند تا امتحان شویم ولی در زمان امتحان باید اتکایمان به خدا برای دریافت کمک را تمرین کنیم. روزه هم می‌تواند زمانی برای امتحان شدن باشد چون در این زمان ضعیف می‌شویم و چیزهایی مانند عصبانیت، ناخرسندی از زندگی و ناامیدی از خدا که در قلبمان وجود دارد، سریع‌تر خودش را نمایان می‌کند چرا که مشغول به چیزی نیستیم که حواسمان را پرت کند. این بخش می‌تواند به صورت خاص برای افرادی کاربردی باشد که از انواع مختلف شبکه‌ها اجتماعی روزه می‌گیرند. این فصل برای همین منظور طراحی شده است. خداوند از قلب شما آگاهی داشته و دوستتان دارد؛ او زمانی که هنوز گناهکار بودید، جانش را برایتان داد (رومیان 5: 8). پس ناامیدی، عصبانیت و ناخوشنودیتان را به او بدهید و اجازه دهید تا شفایتان دهد.
متن‌های پیشنهادی برای مطالعه:
متی 4: 1-11 و فیلپیان 3: 1-11
پرسشها برای اندیشیدن:
مصیبت چه چیزی را درباره‌ی خداوند به شما آموخته است؟
کدام وعده‌های دیگر خداوند می‌تواند در زمان مواجهه با سختی به یاریمان بیاید؟
دعا:
ای خدایی که رنج زیادی را تحمل کردی! ممنونیم که ضعف‌های ما را می‌دانی و سختی‌های این زندگی را چشیده‌ای. ای خداوند کمکمان کن تا در آزمایشات و وسوسه‌ها به تو بچسبیم تا به موفقیت برسیم و نام مقدست را جلال دهیم، آمین!
روز چهارم: شنبه اولین هفته
مرا با زوفا پاک کن تا طاهر شوم. مرا شست و شو کن تا از برف سفیدتر گردم. مزمور 51: 7
داود که نویسنده‌ی این مزمور است چیزی را می‌داند که ما معمولاً متوجه نمی‌شویم؛ اینکه من نمی‌توانم خودم را پاک کنم، داود می‌گوید مرا پاک کن، مرا بشوی! در کشمکش‌هایمان با گناه، معمولاً اعتراف می‌کنیم که گناهی را مرتکب شده‌ایم و از خداوند طلب بخشش می‌کنیم ولی روز بعد و یا حتی لحظه‌ای بعد دوباره اسیر همان وسوسه می‌شویم. برای لحظه‌ای شرمنده می‌شویم و احساس گناه می‌کنیم ولی کمی بعدتر به کارمان می‌پردازیم و با مسائل دیگر مشغول می‌شویم و متوجه نمی‌شویم که چرا دائماً به همان مشکل باز می‌گردیم.
بخش بزرگی از مشکل ما این است که سعی می‌کنیم با قدرت خودمان کاری انجام دهیم تا ما را از گناهانمان پاک کند؛ به خداوند قول می‌دهیم که دوباره مرتکب آن کار نشویم. حتی ممکن است آیاتی مرتبط با مشکلمان را نیز حفظ کنیم و گاهی هم کمکمان کنند ولی دوباره همان کار را انجام می‌دهیم. حتی ممکن است راجع به بدی گناه به خودمان موعظه کنیم ولی حقیقت این است که اگر تلاش می‌کنیم با قدرت خودمان مقدس بمانیم، با تیره بختی، دوباره گناه می‌کنیم. ما نمی‌توانیم هیچ عمل درستی را بدون کمک خداوند انجام دهیم.
عیسی بی‌گناه و مقدس بود، او خدا است. او به خاطر محبتش به ما تمامی جلالش در آسمان را کنار گذاشت تا ما را وارد رابطه با خداوند قدّوسمان سازد. او برای این کار ما را با لباس عدالت پوشانید (دوم قرنتیان 5: 21) و به دست راست خدا برایمان شفاعت می‌کند (رومیان 8: 34). ما در این زندگی مبارزه خواهیم کرد ولی اگر خودمان را در دستان خداوند قرار دهیم و در او بمانیم، می‌توانیم با قدرت او بر گناه غلبه کنیم. مسئولیت اصلی ما در زندگی این است که چشمان خود را به مسیح دوخته، پرستشش کنیم و از او لذت ببریم. اگر این کار را انجام دهیم، به راحتی مغلوب گناه نخواهیم شد. مسئولیت ما در زندگیمان نباید این باشد که گناه را از بین ببریم چراکه مسیح این کار را انجام داده است بلکه به جای آن باید در حضور خداوند بمانیم.
متن‌های پیشنهادی برای مطالعه:
مزمور 51
پرسشها برای اندیشیدن:
من چطور تلاش می‌کنم با توانایی خودم بر گناه غلبه کنم؟
چطور می‌توانم افکار و ذهنم را هر لحظه بیشتر در مسیح نگاه دارم؟
دعا:
مرا پاک کن… مرا بشوی …، به تنهایی کاری از من ساخته نیست. هر اندازه تلاش کنم نمی‌توانم لکّه‌ها را از بین ببرم. تمام اعمال نیکوی من در مقابل تو مانند تکه پارچه‌ای کثیف است (اشعیا 64: 6). قلبم را تغییر بده و شادی آن را در چیزهایی قرار بده که خودت را شاد می‌کند و آنچنان از گناه بیزارش کن که خودت هستی. کمکم کن تا چشمانم را به عیسی بدوزم، کسی که دوستم دارد و جانش را برایم داد تا از تمامی گناهانم پاک شوم. در نام با ارزش عیسی طلبیدم، آمین!
