و ای خداوند، عظمت و جبروت و جلال و قوت و کبریا از آن تو است زیرا هر چه در آسمان و زمین است از آن تو می‌باشد. و ای خداوند ملکوت از آن تو است و تو بر همه سر و متعال هستی. اول تواریخ ۲۹: ۱۱
برتری الهی
وقتی عبارت «برتری الهی» به گوشمان می‌خورد، اینگونه برایمان تداعی می‌شود که گویی برای درک آن نیاز به تفکرات بسیار عمیق و مطالعات گسترده است در صورتی که اینگونه نیست. برتر بودن به صورت ساده به معنای بالا بودن و بلندمرتبه بودن است. البته تصور برتری خداوند و در عین حال حاضر مطلق بودن او مشکل است. فهم این که او چگونه همراه ما و در ما ساکن است و در عین حال برتر از همه چیز و همه کس است بسیار دشوار است.
وقتی با تفکرات انسانی به این موضوعات فکر می‌کنیم به نظر متناقض می‌آیند در صورتی که باید در ذهن داشته باشیم خداوند مخلوق نیست و در تفکرات و محدودیت‌های ذهنی ما نمی‌گنجد. خداوند همیشه نزدیک‌تر از چیزی است که ما بتوانیم تصور کنیم. خداوند از نفَس ما و حتی از جان ما نیز بسیار نزدیک‌تر به ما است. او خدا است و تصورات ما و حتی کلمات ما قابلیت توصیف او را ندارند. در میان درک و فهم ما و خداوند پهنه‌ای وسیع وجود دارد که قابل چشم‌پوشی نیست. مخلوق نبودن خداوند باعث می‌شود که او برتر و والاتر از تمام هستی باشد. دقیقاً همین کیفیت او است که باعث می‌شود ما مجذوب او شویم. من قطعاً خدایی نمی‌خواهم که بتوانم با کلمات صغیر و تفکرات محدودم تمام ابعادش را درک و توصیف کنم. اگر ذات الهی که خلق نشده است با ذهن محدود انسان کاملاً قابل فهم و توصیف باشد، زائیده ذهن بشر است و غیر قابل اتکا برای نجات می‌باشد!
ای خداوند، چقدر فوق‌العاده است که تو هم آنقدر به من نزدیک هستی که می‌توانم تو را پدر خطاب کنم و هم آنقدر عظیم و برتر از خلقت هستی که می‌توانم به تو تکیه کنم. در مقابل تو سر تعظیم فرود می‌آورم و تو را با تک تک سلول‌های بدنم پرستش می‌کنم. باشد که خادم مقبول و فروتن تو باشم و بر اساس اراده‌ات رفتار کنم، آمین!
برگرفته از آثار W. A. Tozer
