آنگاه موسی و بنی اسرائیل این سرود را برای خداوند سراییده، گفتند که یهوه را سرود می‌خوانم زیرا که با جلال مظفر شده است. خروج ۱۵: ۱-۲۰
ستایش خداوند
به محض اینکه لشکر مصر نابود شد، موسی قوم را به سراییدن سرود ستایش خداوند هدایت کرد. او بی‌درنگ و بلافاصله چشمانش را به آسمان دوخت و صدایش را برای پرستش خداوند بلند کرد. ما نیز زمانی که برکتی خاص را از خداوند دریافت می‌کنیم باید بلافاصله و پیش از آنکه زمان و حیله‌گری قلب خودمان، نیکویی و شعفِ کاری را که خداوند برای‌مان انجام داده است از بین ببرد، شکرگزاری و پرستش کنیم.
این سرود به خودی خود، سرودی مقدس بود که تمرکزش جلال خداوند، بلند کردن نامش و شکرگزاری و جشن بود. این سرود نه برای عزت بخشیدن به هیچ شخصی، بلکه برای تمرکز بر خداوند طراحی شده بود. موسی تمایل داشت که جلال را به خداوند دهد و در او به عنوان نجات دهنده و پادشاه شادی کند. تنها و تنها خداوند بود که آنان را از دست دشمنانشان نجات داده بود تنها او بود که می‌بایست پرستش شود نه هیچ شخص دیگری!
سرود موسی درباره عمل خودش یا افکار هوشمندانه قوم نبود بلکه برای نمایش دادن قدرت عظیم خداوند در رهایی بخشیدن به آنان بود. موسی درباره خداوند به عنوان یک شخص ناشناخته، بی‌مسمی و انتزاعی سخن نگفت بلکه او را شخصی خطاب کرد که خدای پدرانشان است و عهدش را حفظ می‌کند و به همین خاطر او را ستایش کرد.
عبرانی‌ها با شور و هیجان خاصی درباره قدرت خداوند، اقتدارش بر روی اقوام مختلف و کمال زایدالوصفش می‌سراییدند: «چه کسی در میان خدایان شبیه به تو است ای خداوند؟». این یک ستایش خالصانه و پرستشی فروتنانه از جانب افرادی است که متوجه شده‌اند که حتی بزرگترین فرمانروایی‌ها نیز در مقایسه با یهوه چیزی به حساب نمی‌آیند. خداوند باید به عنوان شخصی که کمالش لایتناهی است پرستش شود، شخصی که همانندش نیست و کسی را نمی‌توان با او در مقام مقایسه قرار داد.
موسی در سرودش به عمل خداوند برای نجات اسرائیل نیز اشاره کرد. زمانی که خداوند را پرستش می‌کنیم باید رحمت‌های بی‌شماری را که او در زندگی‌مان نمایان کرده به یاد آوریم. تمامی روش‌هایی را که خداوند برای پیروزی بر دشمنانمان استفاده کرده در نظر آوریم و فیضی را که او برای غلبه بر گناهانمان به ما عطا کرده به یاد آوریم. پرستش ما نباید به صورت کلی باشد بلکه باید به صورت شخصی و موردی بیان شود.
در حالی که به این سرود پرستشی کهن نگاه می‌کنیم، به این فکر کنیم که ما چگونه می‌توانیم چنین سرودی را به صورت شخصی از جانب خودمان بسراییم. بیایید تلاش کنیم تا به جای قرار دادن احساسات شخصی، تجربیات و دیدگاه‌های‌مان در کانون اصلی دعا، خداوند را مرکز و هدف اصلی دعاهایمان قرار دهیم. بیایید خداوند را برای وجود و شخصیتش، برای سلطنت و قدرت غیرقابل قیاسش بپرستیم: «باشد که خداوند تا ابدالآباد سلطنت کند!»
این سرود موسی را با صدای بلند بخوانید و حالتی را تصور کنید که قوم پس از شکافته شدن دریای سرخ و عبور از آن داشتند. بار دیگر این سرود را در وصف خداوند به صورت شخصی و برای پیروزی‌ها و موفقیت‌هایی که برای‌تان رقم زده است بخوانید و او را پرستش کنید.
برگرفته از ligonierministry.org
کلیه حقوق مادی و معنوی این اثر متعلق به انستیتو کتاب مقدس پارسیان است و استفاده از آن بدون اجازه رسمی ناشر مجاز نمی‌باشد.
All Rights Reserved For P.B.I https://www.pbi.life © 2023
