در هر امری شاکر باشید که این است اراده خدادر حق شما در مسیح عیسی. روح را اطفامکنید. نبوتها را خوار مشمارید. همهچیزرا تحقیق کنید، و به آنچه نیکو است متمسک باشید. از هر نوع بدی احتراز نمایید. اما خود خدای سلامتی، شما را بالکل مقدس گرداناد و روح و نفس و بدن شما تمام بیعیب محفوظ باشد در وقت آمدن خداوند ماعیسی مسیح. امین است دعوت کننده شما که این را هم خواهد کرد.
اول تسالونیکیان: 5: 18-24
گفته میشه که مارتین لوتر هرچه سرش شلوغتر می‌شد بیشتر به دعا مشغول می‌شد و هر چه مسئولیتش بیشتر می‌شد صبحها زودتر از خواب بلند می‌شد و دعا می‌کرد. اما برای ما معمولاً این موضوع بر عکس هست یعنی هر چه سرمون شلوغتر میشه کمتر وقت برای دعا می‌گذرایم و اگر خوب به این موضوع فکر کنیم اصلاً با عقل جور در نمیاد.
یادتون می‌آید وقتی که تازه ایمان آورده بودید،چقدر زمان می‌گذاشتید برای دعا و گفتگو با خداوند؟ چقدر ایمانتان رشد کرد در اون زمان؟ چرا نباید همون انرژی و روحیه و حتی بالاتر از اونرو الان داشته باشیم؟
دعا یکی از اساسی‌ترین نیازهای ما هست برای ایمانمون. به دعا احتیاج داریم برای بقا. باید دائماً در دعا باشیم. دعا به صورت متناوب شاید احتیاج به همت و تلاش مضاعف در ابتدا داشته باشه ولی بعد از مدتی تبدیل به یک روش زیبا برای زندگی میشه ویک نشانه زیبا برای رابطه ما با عیسای مسیح.
دعا کردن روشها و مدلهای متفاوتی داره: یک نوع از اون دعا به صورت گروهی و در جمع هست یا یک نوع دیگر دعا هست برای شفا و یا یک موقعیت خاص که در اون لحظه نیاز به دعا داره. ولی من از دعایی صحبت می‌کنم که شخصی هست، بین من و ما با خداوند.
خداوند دعا رو جوری آسان و قابل دسترس برای ما قرار داد که مثل نفس کشیدن برای ما باید طبیعی و حیاتی باشه و اگر این تعریف با زندگی و دعا کردن شما مطابقت نداره باید به قلب خودتون رجوع کنید و توبه کنید. یادمون باشه که دعا کردن فقط صحبت کردن نیست بلکه شنیدن و گوش دادن و در حضور خداوند ساکت بودن هم هست. این مثل رو فراموش نکنیم که “وقتی ما کاری رو انجام میدیم میگیم ما انجامش دادیم” ولی ” وقتی دعا میکنیم خداوند هست که کار می‌کنه”.
