بدانید که یهوه خدا است؛ او ما را آفرید. ما قوم او هستیم و گوسفندان مرتع او.
مزمور ۱۰۰: ۳
تحسین‌کنندگان کجا هستند؟
زمانی که به دنبال معنای تحسین کردن بگردیم توصیفی که پیدا می‌کنیم چیزی شبیه به این است: «توجه و شگفتی محترمانه همراه با لذت و شادی؛ نگاه کردن به چیزی با لذت مضاعف». بر اساس این توصیف، خداوند تحسین‌کنندگان بسیار کمی در میان مسیحیان امروز دارد.
بسیاری از افراد به خاطر نیکویی خداوند که باعث شد نجات برایشان فراهم شود از او سپاسگزار هستند. کلیسا در زمان شکرگزاری با خواندن سرودهایی که ورود آنان را به خانواده خداوند اعلام می‌دارد، از او سپاسگزاری می‌کنند. افراد در جلساتی دیگر شهادات خود را مطرح می‌کنند. این جلسات بیشتر پیرامون شهادت درباره شخصی است که با مشکلی دست به گریبان بوده و به خاطر دعاهایی که برایش شده از آن مخمصه خلاصی یافته است. نکوهش کردن چنین جلساتی نامهربانانه و بر خلاف کلام خدا است چون موارد بسیاری شبیه به اینها در کتاب مزامیر وجود دارد. شکرگزاری در مقابل خداوند به خاطر کارهای عظیمش و فیض و رحمتی که در مقابل ما داشته و دارد، عملی شایسته و زیبا است ولی در این میان افرادی که خداوند را تحسین می‌کنند کجا هستند؟
حقیقت ساده این است که پرستش خداوند تا زمانی که تحسین خداوند را در خود نداشته باشد، ساده و ابتدایی می‌ماند. تا زمانی که یک پرستنده درگیر مسائل، دارایی‌ها و درگیری‌های خود است، هنوز یک کودک است. ما زمانی شروع به رشد می‌کنیم که پرستشمان از شکرگزاری به سوی تحسین کردن خداوند حرکت کند. زمانی که قلب ما تنها به خاطر خود خداوند به سوی او حرکت می‌کند، اندکی از آن لذت حقیقی و ناب آسمان را تجربه می‌کنیم.
ای پدر آسمانی، به خاطر کارهای شگفت‌انگیزی که برای من انجام داده‌ای و به این دلیل که خدای مهیب هستی از تو سپاسگزارم. آمین!
برگرفته از آثار A. W. Tozer
