پس تمام جماعت ساکت شده، به برنابا و پولس گوش گرفتند چون آیات و معجزات را بیان می‌کردند که خدا در میان امت‌ها به وساطت ایشان ظاهر ساخته بود. اعمال ۱۵: ۱۲
دستور کار را کنار بگذارید
زمانی که حال حاضر خودمان که در آن ملاقات‌هایمان با دقت برنامه‌ریزی شده‌اند را با دوران عهد جدید مقایسه می‌کنم، اظهار نظر یک منتقد ادبیات معروف پس از خواندن ترجمه الکساندر پُپ (Alexander Pope) از ادیسه اثر هومر (Homer’s Odyssey) به یادم می‌آید که می‌گفت: «این شعر زیباست ولی اثر هومر نیست». از این رو می‌توان گفت که جلسات سریع، خوش‌آب‌ورنگ و مفرّح امروزه کلیسا ممکن است نمودی زیبا از برنامه‌ریزی استادانه باشد ولی یک پرستش مسیحی نیست! شاید این دو مقوله در نظر اول با هم یکی باشند ولی به صورت بنیادین با هم متفاوتند و تنها نقطه مشترکشان این است که تعدادی از افراد در یک اتاق کنار هم جمع می‌شوند. شباهت‌ها به همین ختم می‌شود ولی تفاوت‌های فاحش و عمیق آغاز می‌شوند…
در تمام طول عهد جدید پس از پنطیکاست، شیفتگی و دلدادگی ایمانداران نسبت به خداوند قیام کرده‌شان، مشخصه واضح و آشکار تمام جلسات و اجتماعات مسیحی بوده است. حتی اولین جلسه شورای کلیسا در فضایی تحت تأثیر عظمت و بزرگی مسیح و مملو از احترام و خشوع نسبت به او برگزار شد. البته قابل تصور نیست که چنین جلسه‌ای بدون داشتن دستور کار جلسه برگزار شده باشد. قطعاً یک نفر باید بداند که برنامه چیست و این گروهی که گرد هم آمده‌اند قرار است درباره چه موضوعی صحبت کنند. با این حال، نکته مهمی که باید به آن توجه داشت این است که این جلسات در فضایی پرستشی برگزار می‌شده و پیش می‌رفته است. آنان زمانی که در حضور پرجلال خدا قرار می‌گرفتند، دیدگاه برنامه‌محور خود را به دست فراموشی می‌سپردند.
ای پدر آسمانی، از تو سپاسگزارم که بسیاری از افراد متعهد هستند تا کلیساها را در جهت پیشرفت حرکت دهند. از تو می‌خواهم ما را یاری دهی تا از قرار گرفتن در حضور پرجلال تو غافل نشویم چون این مهم‌ترین چیز برای ما است.
برگرفته از آثار A. W. Tozer
