اما الان ای خداوند، تو پدر ما هستی. ما گِل هستیم و تو صانع ما هستی و جمیع ما مصنوع دست‌های تو می‌باشیم.
اشعیا ۶۴: ۸
فعالیت‌های مذهبی اسراف‌کارانه و باطل
احتمالاً در هیچ‌یک از زمینه‌هایی که انسان حضور دارد و فعالیت می‌کند به اندازه مذهب اسراف‌کاری و فعالیت بیهوده وجود ندارد.
ما در بسیاری از کلیساها می‌شنویم که یک دعای خاص هر یکشنبه برای سال‌های متمادی خوانده می‌شود و در آن جمع بسیاری حتی در بعیدترین انتظاراتشان هم احتمال پاسخ گرفتن آن دعا را نمی‌دهند. در چنین وضعیتی به نظر می‌رسد که تنها بیان شدن آن دعا کافی است. واژه‌ها و عبارات آشنا شنیده می‌شود، لحنی مذهبی و روحانی به گوش می‌رسد، کلمات با بار احساسی بیان می‌شوند و تأثیری سطحی و زودگذر دارند ولی شخصی که برای پرستش خدا آمده است، خود را نزدیک‌تر به خدا احساس نمی‌کند، از نظر اخلاقی وضعیت بهتری ندارد و اطمینانش به آسمان نیز از گذشته بیشتر نشده است. او با این حال برای مدت بیست سال است که هر صبح یکشنبه همان کار همیشگی را انجام می‌دهد و برای چند ساعت خانه خود را ترک می‌کند، به کلیسا می‌رود، وارد جلسه کلیسا می‌شود و در جایی می‌نشیند و پس از اتمام جلسه دوباره به خانه خود باز می‌گردد. او با این کار عبث چیزی در حدود دوهزار ساعت، یعنی حدود ۲۶۰ روز کاری را تلف کرده است!
در اینجا باید بگویم اصلاً نیازی نبود که این اسراف‌کاری غم‌انگیز انجام شود. یک ایماندار مسیحی معتقد از تمام لحظات حضورش در کلیسا لذت میبرد و از آن منفعت کسب می‌کند. یک ایماندار تعلیم‌یافته و مطیع، همچون گِلی که تسلیم کوزه‌گر است، تسلیم خداوند است و نتیجه چنین کاری نه تنها اتلاف وقت نیست، بلکه جلال ابدی را برای او به همراه خواهد داشت.
ای پدر آسمانی، هرگز نمی‌خواهم حتی یک لحظه از زمانی را که در اختیارم قرار داده‌ای تلف کنم. لطفاً کمکم کن تا در زمان پرستش با حالتی مطیع، امیدوار و سرسپرده همچون گِلی که تسلیم کوزه‌گر است، تسلیم تو باشم. آمین!
برگرفته از آثار A. W. Tozer
