اینک بر در ایستاده می‌کوبم؛ اگر کسی آواز مرا بشنود و در را باز کند، به نزد او درخواهم آمد و با وی شام خواهم خورد و او نیز با من.
مکاشفه ۳: ۲۰
خلوتگاه و قدس درونی
یکی از مهم‌ترین و زیباترین اظهارات عهد جدید که رهایی را اعلام می‌کند و حس آزادی را در شخص به وجود می‌آورد این است:
… پرستندگان حقیقی پدر را به روح و راستی پرستش خواهند کرد زیرا که پدر مثل این پرستندگان خود را طالب است. خدا روح است و هر که او را پرستش کند می‌باید به روح و راستی بپرستد (یوحنا ۴: ۲۳-۲۴)
در اینجا ماهیت پرستش حقیقی اینطور نشان داده شده است:«باید کاملاً روحانی باشد»! این آیات، ارتباط پرستش حقیقی خداوند را با روز‌های خاص، خوردن یا نخوردن چیزی، پوشیدن لباسی ویژه، انجام اعمالی مخصوص و شرکت در مراسم مذهبی قطع می‌کند و آن را در مکان صحیح خود قرار می‌دهد. این آیات می‌گویند پرستش حقیقی زمانی صورت می‌گیرد که روح انسان با روح خداوند متحد شود.
غم‌انگیزترین چیزی که پس از سقوط و اخراج شدن از حضور خداوند برای انسان رخ داد این بود که قدس درونی او که با روح خداوند پر شده بود، تخلیه شد. در اعماق وجودی انسان مکانی مخفی و دور از دسترس قرار دارد که محل قرارگیری خدای تثلیث است. خداوند برنامه داشت که در آنجا منزل کند و با آتش روحانیت و معنویت خود آنجا را نورانی سازد. در مقابل، انسان با گناه خود این موقعیت فوق‌العاده و بی‌نظیر را از خود گرفت و اکنون باید در آنجا تنها باشد. به دلیل اینکه این مکان بسیار خصوصی و شخصی است هیچ مخلوقی نمی‌تواند وارد آن شود؛ هیچکس نمی‌تواند وارد شود مگر مسیح؛ و او نیز تنها با دعوت‌نامه ایمان وارد می‌شود!
ای مسیح، ای خداوندم، از تو خواهش می‌کنم که وارد قدس قلبم شوی. وارد شو و قلبم را با آتش مقدست پر ساز تا امروز بتوانم به شکلی ویژه حضور تو را حس کنم.
برگرفته از آثار W. A. Tozer
