… چونکه خداوند مثل انسان نمی‌نگرد زیرا که انسان به ظاهر می‌نگرد و خداوند به دل می‌نگرد. اول سموئیل ۱۶: ۷
ظاهرسازی مذهبی
لئونار رَوِنهیل (Leonard Ravenhill) که یک مبشّر انگلیسی است گفته است: «تأکید کلیسای امروز بر سرسپردگی و پرستش نیست بلکه بر هیاهو و شلوغی است». امروز برون‌گرایی و ظاهرسازی مذهبی به حدی افراطی در مجامع و کلیساهای بشارتی زیاد شده است که قابل باور نیست. این موضوع در حدی است که هیچ‌کس جرأت ندارد حتی چیزی درباره‌اش بگوید و یا پرسشی پیرامون درستی آن مطرح کند. انگار بیرون‌نمایی و ظاهرسازی همه جا را فرا گرفته است. اکنون دیگر خداوند تنها از طریق باد، طوفان و زلزله سخن می‌گوید؛ صدای آرام و کوتاه دیگر شنیده نمی‌شود. تمام دستگاه مذهبی تبدیل به ماشینی شده است که فقط سروصدا تولید می‌کند. گویی حس و حال دوران بلوغ و نوجوانی که عاشق صدای بلند بوق و صدای گوش‌خراش اگزوز اتومبیل است، فعال شده و کنترل کلیسای مدرن را در دست گرفته است. اکنون این پرسش کهن در ذهن انسان که «انتهای اصلی انسان چیست؟» به این شکل پاسخ داده می‌شود: «سروصدا راه انداختن و خودنمایی کردن در دنیا و در نتیجه اضافه کردن صداهای بیشتر به آن…».
ما در کلیساها به اصلاحاتی عمیق در این زمینه نیاز داریم. ما می‌توانیم این کار را با به چالش کشیدن اعتبار روحانی پدیده «ظاهرسازی و برون‌گرایی مذهبی» آغاز کنیم. صد البته درون انسان بسیار مهم‌تر از آن چیزی است که به نمایش می‌گذارد. در حالی که کیفیت اخلاقی هر عمل انسان با وضعیت قلب او سنجیده می‌شود، ممکن است دنیایی از فعالیت‌های مذهبی وجود داشته باشند که نه از درون، بلکه از بیرون سرچشمه می‌گیرند و اگر نگوییم هیچ روحانیتی در آنها وجود ندارد، باید قبول کنیم در خوشبینانه‌ترین حالت، روحانیت آنها بسیار ناچیز است.
ای پدر آسمانی، دیروز نیاز به صدای بلند در پرستش را نگاه کردم و امروز اهمیت تعمق و پرستش درونی و همچنین محافظت از خودنمایی و ظاهرسازی را به من خاطرنشان کردی. لطفاً تعادل و روحانیت در پرستش را به من عطا کن. آمین!
برگرفته از آثار W. A. Tozer
