هرکه قربانی تشکر را گذراند مرا تمجید می‌کند. و آنکه طریق خود را راست سازد، نجات خدا را به وی نشان خواهم داد. مزمور ۵۰: ۲۳
در مزمور ۵۰ سرزنش سختی برای آنانی که خداوند را آنچنان که شایسته است پرستش نمی‌کنند اعلام می‌شود. مردم به صورت طبیعی به وجه ظاهری اعمال مذهبی و مقایسه خداوند با خودشان تمایل دارند که این خطر ریاکاری را به همراه دارد. بسیاری از مردم قوم اسرائیل هر روز به معبد قربانی می‌آوردند و تصور می‌کردند که مقیّد بودن به این مراسم بخشی از وظایفشان است. آنها بیشتر به کلمات نوشته شده در شریعت فکر می‌کردند تا به روح پرستش. آنها فقط چیزی را که در کتاب شریعت نوشته شده بود به انجام می‌رساندند و از برداشتن قدمی فراتر خودداری می‌کردند. نویسنده مزمور نیز اهمیت به انجام رساندن مراسم مذهبی را زیر سوال نمی‌برد بلکه می‌گوید اینها قلب پرستش حقیقی نیستند. پرستش واقعی و درخور خداوند شامل ستایش و دعایی است که از قلبی فروتن برمی‌آید.
مزمور ۵۰ نشان می‌دهد که اینها تصوّراتی کاملاً غلط هستند که افراد در عهد قدیم می‌توانستند تنها از طریق انجام مراسم مذهبی خداوند را پرستش کنند یا آنها روح راستی را که در عهد جدید گفته شده نداشتند و این چیزی است که در کلیسا و در دوران انجیل یافت می‌شود. درست است که آنها مکاشفه‌ای را که برای ما به انجام رسیده است نداشتند ولی آنان نیز همانند ما می‌بایست خداوند را در روح و راستی پرستش می‌کردند. با اینکه انتظار می‌رفت قربانی‌ها به عنوان نشانه عهد خدا باشند ولی به خودی خود ارزشی نداشتند. کلوین اینگونه نوشته است: «قربانی‌ها به این دلیل توسط خداوند طراحی شده بودند که قوم او را به او نزدیک‌تر نگاه دارند و نشانه و تأییدی بر عهد خداوند باشند». قربانی‌ها چون توسط خدا برقرار شده بودند اهمیت داشتند ولی به خودی خود کاری انجام نمی‌دادند و هدفشان نمایش جلال خداوند بود. پرستش چه در آن زمان و چه اکنون تمرینی درونی است نه فقط به انجام رساندن عملی بیرونی که نشان دهنده تعلق خاطر و انجام حکمی دینی باشد.
این متن افرادی را که می‌بایست اعضای حقیقی کلیسا قلمداد شوند به خوبی توصیف می‌کند. جان کلوین می‌گوید: «آنان از یک سو افرادی هستند که عدالت و پارسایی‌شان با روح فروتنی در دنیا تمرین می‌کنند و از سوی دیگر بر اساس ایمان به عهد خداوند مبنی بر فرزندخواندگی‌شان که خداوند برایشان در نظر گرفته است رفتار می‌کنند». یک اعتراف زبانی به ایمان و حضور مستمر در کلیسا لزوماً نشان دهنده یک ایماندار واقعی نیست. تنها پیروی از روش‌های خداوند در پرستش صحیح، زندگی خداپسندانه و ثمرات روح‌القدس است که می‌تواند یک مسیحی واقعی را از یک ریاکار متمایز سازد.
نگاهی به متی ۱۲: ۱-۱۳ بیندازید. تأکید اصلی فریسیان بر چیست؟ تأکید مسیح بر چه چیزی است؟ منظور مسیح از «من به دنبال رحمت هستم نه قربانی» چیست (به هوشع ۶: ۶ نگاه کنید)؟ زندگی و پرستش خود را (عمومی و خصوصی) در حضور خداوند بیازمایید و نقاطی را که به ریاکاری آلوده هستند به حضور خداوند ببرید.
برگرفته از ligonierministry.org
کلیه حقوق مادی و معنوی این اثر متعلق به انستیتو کتاب مقدس پارسیان است و استفاده از آن بدون اجازه رسمی ناشر مجاز نمی‌باشد.
All Rights Reserved For P.B.I https://www.pbi.life © ۲۰۲۳
