پس خود را حفظ کنید مبادا دلهای شما از پرخوری و مستی و اندیشه‌های دنیوی، سنگین گردد و آن روز ناگهان بر شما آید. زیرا که مثل دامی بر جمیع سکنه تمام روی زمین خواهد آمد. پس در هر وقت دعا کرده، بیدار باشید تا شایسته آن شوید که از جمیع این چیزهایی که به وقوع خواهد پیوست نجات یابید و در حضور پسر انسان بایستید.» لوقا 21: 34-36
“محافظت از روح و جسم”
چرا در این زندگی باید مواظب روح و جسم خودمون به صورت تواَمان باشیم؟ عیسای مسیح در این آیات از انجیل لوقا به ما گوشزد میکنه که پرخوری و شکم پرستی و لهو و لعب، باعث سستی روح و ضعیف شدن در وظایف روحانی ما میشه چون کسی که این توازن بین دنیا و ملکوت رو از دست بده کم‌کم به اندیشه‌های دنیوی بیشتر علاقه نشون میده و از دعا کردن و تمرکز به ملکوت خداوند دور میشه و بیشتر شبیه به اهلِ این دنیا میشه تا یه پیرو عیسای مسیح.
در کلام خداوند به روشنی گفته میشه که، این دامی هست که برای همه مردم دنیا گسترده شده و تنها کسانی میتونن از افتادن تو این تَله نجات پیدا کنن که هر روز منتظر عیسای مسیح باشن و توبه به گناهان خودشون رو به حضور خداوند ببرن. ما ایمانداران با این روش، خود به خود به دام روزمرگی این دنیا نمی‌افتیم.
این شیوه زندگی و ایمان داشتن به خداوند در هرشرایطی بر اساس هدیه خداوند به ما، یعنی فیضش به وجود میاد. ما با اعتراف به گناهانمون هدیه بزرگتری رو میگیریم. این هدیه، ایستادن ابدی در حضور عیسای مسیح، یگانه فرزند خدای پدره. اگه ما هر روزه با این تفکر از رختخواب پاشیم و روز خودمون رو شروع کنیم، خیلی راحت‌تر با وسوسه‌های این دنیا مثل دروغ، دزدی، تهمت، زنا، غیبت، بَددهنی، دشنام و … مقابله میکنیم و اگه در یکی از این تله‌ها بیفتیم با هدایت روح‌القدس و توبه به حضور خدا، نه تنها شیطان رو نا امید میکنیم بلکه در ایمان خودمون هم قوی‌تر میشیم.
به قول یکی از دوستان ایماندار، شباهت یه جامعه ایماندار با جامعه‌ای از مردم بی‌ایمان اینه که هر دو گناهکارن و فرقشون اینه که یه جامعه ایماندارِ گناهکار، توبه میکنه و فیض خداوند شامل حالش میشه ولی یه جامعه عادیِ گناهکار توبه نمیکنه و فیض خداوند شامل حالش نمیشه و از جلال خداوند قاصر میمونه.
