تا به نام عیسی هر زانویی از آنچه در آسمان و بر زمین و زیر زمین است خم شود و هر زبانی اقرار کند که عیسی مسیح، خداوند است برای تمجید خدای پدر. فیلیپیان ۲: ۱۰-۱۱
این است عیسای ما
زمانی که توصیف انبیا را درباره صفات، فیض و شایستگی خداوندی که با آنها مواجه شده، می‌خوانم، احساس می‌کنم که باید زانو بزنم و سر خم کرده، همان کلماتی را به زبان بیاورم که آنها آورده‌اند: «او خداوند است-او را بپرستید».
او منصف است، او پادشاه است. او همچنین پر از فیض و رحمت است ولی به گونه‌ای که هیچ چیز از عظمت ملوکانه او کم نمی‌شود.
او بردبار و فروتن است ولی به گونه‌ای که هیچ چیز از عظمت ملوکانه‌اش کم نمی‌شود.
حلم و بردباری بخش انسانی او و عظمت ملوکانه بخش الهی او است. ما به شکلی عجیب و غیر قابل باور این دو خصوصیت را در کنار هم و به صورت ازلی در او مشاهده می‌کنیم. چنان فروتنی و بردباری‌ای که همچون یک نوزاد از مادرش شیر خورد، گریه کرد و نیازمند تمام مراقبت‌هایی بود که یک نوزاد نیاز دارد.
ولی از طرفی او خدا است و در عظمت ملوکانه‌اش در مقابل هیرودیس و پیلاطس ایستاد. زمانی که او بازگردد، از آسمان فرود خواهد آمد و در جلال و جبروت ملوکانه خود خواهد بود، عظمت ملوکانه الهی! او همچنین عظمت ملوکانه انسانی را خواهد داشت که خدا نیز هست.
این است خداوند و پادشاه ما عیسای مسیح! او در مقابل دشمنانش با عظمت ملوکانه خود خواهد ایستاد ولی در مقابل دوستانش فروتن، افتاده و بردبار خواهد بود.
ای خداوند، به خاطر حلم و بردباری و همچنین عظمت ملوکانه‌ات تو را پرستش می‌کنم. تو پادشاه، دوست و نجات‌دهنده من هستی. آمین!
برگرفته از آثار W. A. Tozer
