و خدا تکلم فرمود و همه این کلمات را بگفت: «من هستم یهوه، خدای تو،که تو را از زمین مصر و از خانه غلامی بیرون آوردم. تو را خدایان دیگر غیر از من نباشد…. خروج ۲۰: ۱-۳
پیش‌درآمد ده فرمان این جلمه است: «و خدا تکلم فرمود و تمام این کلمات را گفت…»؛ پیامی واضح به این معنا که تمامی اینها قوانینی هستند که توسط خداوند وضع شده‌اند. تنها او است که می‌تواند استاندارد پارسایی و قدوسیت را بنیان‌گذاری کند. این موضوع باید به ما یادآوری کند که هرگاه حقانیت شریعت خداوند را زیر سوال می‌بریم یعنی خود خداوند را زیر سوال برده‌ایم. شریعت، استاندارد ازلی خداوند برای راستی و نادرستی است و همانند عدالت او، از او ناگسستنی است.
او با گفتن اینکه «من یهوه خدای تو هستم» آغاز می‌کند. خداوند اقتدار خودش را با وضع کردن شریعت به نمایش می‌گذارد و در چهار حکم ابتدایی، خود را به عنوان تنها هدف پرستش مذهبی بیان می‌دارد. چون یهوه بی‌نیاز به هر چیزی خارج از خود، مستقل، ابدی و سرچشمه تمام هستی و اقتدار است، بدون چون و چرا این حق را دارد که برای ما فرمان صادر کند. کسی که حیات را بخشیده می‌تواند شریعت و قانون را نیز وضع کند و انتظار داشته باشد از قوانین تبعیت کنیم و نافرمانی ما را مجازات کند.
چهار حکم ابتدایی ده فرمان به رابطه با خداوند ارتباط دارد. در اولویت قرار گرفتن این احکام نیز کاملاً قابل درک است چراکه تا ارتباطمان با خداوند درست نباشد نمی‌توانیم رابطه درستی با برادرمان داشته باشیم. بنابراین اولین دل‌مشغولی ما در رابطه با خداوند، پرستیدن او، جلال دادن نام او، ستایش درونی او با تمام عواطف، پرستش بیرونی موقر و صادقانه و پرستش وفادارانه و با ایمان در راستای احکام او است.
هدف و مقصد پرستش ما، تنها و تنها یهوه است. گبرها در آن زمان خدایان زیادی را می‌پرستیدند ولی قوم اسرائیل تنها یک خدا را پرستش می‌کرد. ما به عنوان فرزندان خدا می‌بایست با تمام قلب، ذهن و جانمان به او بپیوندیم. ما باید همانطور که خدا فرمان داده است او را بپرستیم چون همانگونه که کلوین می‌گوید، «همانطور که خداوند مشخص کرده است که باید چگونه توسط ما پرستش شود، اگر کمترین انحرافی در اطاعت از این فرمان او صورت پذیرد، ما به نوعی خدایان دیگری را برای خود ساخته‌ایم و یهوه را از جایگاه خودش خارج کرده‌ایم».
اولین حکم به ما می‌آموزد که قاعده اصلی پارسایی و تقوا این است: «آنچه از آن خداوند است به او بدهیم». این قاعده، اساس و شالودهٔ تمام احکام است؛ ستایش و پرستش خداوند، خدمت کردن به او و معطوف ساختن همه عواطف، احساسات و عشقمان به یهوه. خداوند جلال خود را با کسی قسمت نمی‌کند! او سرسپردگی و اطاعت کامل ما را می‌خواهد!
ای پدر آسمانی، ای شاه شاهان، تنها تو شایسته پرستش و ستایش هستی! لطفاً مرا ببخش که گاهی ناخودآگاه و نادانسته شخص، وجود و یا چیز دیگری را در جای تو قرار می‌دهم! لطفاً کمکم کن تا نسبت به این موضوع حساسیت بیشتری پیدا کنم و با چشمان باز و ضمیری آگاه نسبت به اولویت‌هایم در زندگی تصمیم بگیرم.
برگرفته از ligonierministry.org
