زیرا که پیشتر ظلمت بودید، لیکن الحال در خداوند، نور می‌باشید. پس چون فرزندان نور رفتار کنید.
افسسیان ۵: ۸
پرستندگانی از دل یاغیان و شورشی‌ها
زمانی که از عیسای مسیح دعوت می‌شود تا وارد قلب انسان شود و مکان مقدس و مخصوص خود را در آنجا به وجود آورد، اتفاقی خارق‌العاده، معجزه‌آسا و نفس‌گیر در روح و جان شخص رخ می‌دهد که قابل توصیف نیست و قطعاً تمام ایمانداران می‌توانند بر صحت آن شهادت دهند. این دقیقاً همان چیزی است که خداوند وقتی داشت نقشه نجات را طراحی می‌کرد انتظار داشت. او قصد داشت از یاغی‌ها، شورشی‌ها و افراد متمرد، پرستندگانی حقیقی به وجود آورد؛ او می‌خواست مکانی را که از ابتدا برای انسان در نظر گرفته بود و با گناه والدین ابتدایی ما از دسترس خارج شده بود، بازسازی کند؛ همان مکانی که آدم و حوا پس از آفرینش در آن قرار گرفتند؛ همان مکانی که با خداوند در آن ساکن بودند و رابطه‌ای نزدیک با خالق خود داشتند.
اگر ما این موضوع را تحت عنوان یک حقیقت درک کرده و در زندگی خود نیز آن را به صورت واقعی تجربه کرده باشیم، بدیهی است که تنها منتظر فرا رسیدن یک روز خاص در هفته نمی‌مانیم تا بتوانیم «به کلیسا برویم و پرستش کنیم».
پرستش حقیقی خداوند رفتاری پایدار، گرایشی دائمی و حس‌وحالی درونی برای یک ایماندار است. عبارت «رفتار کنید» در انتهای این آیه در زبان اصلی معنای «راه رفتن» و «قدم زدن» را در خود دارد. استفاده از این کلمه در این جایگاه بر این حقیقت صحه می‌گذارد که پرستش و رفتار مطابق کلام خداوند حس و حالی درونی، دائمی و مداوم است.
ای پدر آسمانی، لطفاً مرا ببخش که گاهی گرفتار راه‌های تاریک گذشته‌ام می‌شوم. به من یادآوری کن که فرزند نور هستم و دلایل زیادی برای پرستش تو دارم و این کار نه فقط در کلیسا، بلکه باید در تمام طول هفته و در هر موقعیتی به انجام برسد. آمین!
برگرفته از آثار A. W. Tozer
