لینک دانلود
به عمل آوردن نجات
همیشه شناخت خداوند باید اولویت زندگی شخص ایماندار باشد. فقط از طریق شناخت خداوند می‌توانیم نجاتی که او برایمان فراهم کرده را درک کنیم، بشناسیم و آن را بعمل آوریم. شناخت خداوند شیرین ترین تجربه زندگی یک شخص مسیحی است.
یکی از راههایی که میزان رشد روحانی در زندگی یک ایماندار را نشان می‌دهد این است که ببینیم دنیای خصوصی او با دنیای عمومیش چقدر متفاوت است. همیشه در زندگی همه ما مقداری تفاوت بین این دو دنیا وجود دارد ولی باید سعی کنیم این تفاوت را از بین ببریم. بدین معنا که در خلوت خودمان کاری نکنیم که در دنیای عمومی از بیان آن شرمسار باشیم. باید بدانیم که در روند رشد ما ایمانداران، جلال دادن مسیح در دنیای خصوصیمان بیشتر از دنیای عمومیمان حائز اهمیت است. ما باید صادقانه از خودمان بپرسیم که در خلوت و در زندگی خصوصی چگونه خداوند را جلال می‌دهیم؟
کسانی هستند که در دنیای عمومیشان کمتر از دنیای خصوصیشان مسیح را جلال می‌دهند. این اشخاص جنگجویان روحانی در دعا نام دارند. مثلا پدران و مادران پیری که به دلیل کهولت سن خدمات بیرونی ندارند اما در خلوت در حال دعا پرستش و شفاعت هستند و خادمین را در دعا به پای صلیب مسیح می‌برند.
فیلیپیان 2: 12-15
پس ای عزیزان من چنانکه همیشه مطیع می‌بودید، نه فقط در حضور من بلکه بسیار زیادتر الآن که غایبم، نجات خود را به ترس و لرز بعمل آورید. زیرا خداست که برحسب رضامندی خود، هم اراده هم فعل را بعمل ایجاد می‌کند. و هر کاری را بدون مجادله و همهمه بکنید، تا بی عیب و ساده دل و فرزندان خدا بی ملامت باشید، در میان قومی کج رو و گردنکش که در آن میان چون نیرها در جهان می‌درخشید.
آرزوی پولس رسول برای شاگردانش و کلیساها این است که زمانی که او غایب است بیشتر مسیح را جلال دهند. در ذهن پولس این مطلب وجود دارد که هر کس که واقعا نجات یافته است، این نجات را در رفتارش نشان می‌دهد نه اینکه با رفتار خوبش نجات را بدست می‌آورد. حال این سوال مطرح می‌شود که یک شخص ایماندار که نجات را تجربه کرده است، چطور می‌تواند آن را به عمل آورد. در ادامه به چند شاخص مهم در این زمینه اشاره می‌کنیم:
1- کسی که می‌خواهد نجات خود را بعمل آورد کسی است که به خدا احترام می‌گذارد و با ترس و لرز و فروتنی و تواضع به حضور خدا می‌رود، نه با غرور و تکبر. قدرتی که ما نیاز داریم تا بتوانیم اعمال نیکو را برای شادی و رضایت خداوند به انجام برسانیم هم از خود خداوند سرچشمه می‌گیرد (فیلیپیان 1: 6).
2- برای عیسی مسیح، صلح ما با خدا بسیار اهمیت دارد و به همین منظور هم جان خودش را فدا کرد. یکی دیگر از راههایی که نشان می‌دهد نجاتمان را بعمل می‌آوریم یا نه، این است که ببینیم چه هزینه ای برای برقراری صلح و آشتی با دیگران می‌پردازیم. اگر ما در جهت صلح با دیگران حرکت کنیم مثل ستاره ها برای خداوند می‌درخشیم (فیلیپیان 2: 15).
چارلز اسپرجن[1] می‌گوید: اگر مسیحی ها بیشتر به این موضوع می‌پرداختند که چگونه بیشتر برای خدا بدرخشند و کمتر به نسلی فاسد و گمراه توجه می‌کردند، به نتایج بهتری در روحانیت خود می‌رسیدند.
تمرکز و نگاه ما در زندگی بسیار مهم است. پطرس تا زمانیکه به مسیح خیره بود روی آب راه رفت ولی لحظه‌ای که به طوفان تمرکز کرد در آب فرو رفت.
3- یکی دیگر از راههای رشد در ایمان شراکت در رنج های مسیح است. برای شناخت خداوند باید با او قدم بزنیم و با او در تمام هستی اش شریک شویم. برای مثال ما برای شناخت همسرمان با او در تمام فراز و نشیب های زندگی شریک می‌شویم و در همین شراکت است که او را بهتر می‌شناسیم. پولس در دوم قرنتیان 11: 22-27 می‌گوید که حتی در دردهای فیزیکی خداوند هم شریک شده است.
ثمره شراکت در رنج های مسیح چیست؟
1-پولس زحمت هایی که در مسیح کشیده را باعث شادی می‌داند (کولسیان 1: 24)
اگر اولویت ما مسیح و جلال او باشد، مشکلات زندگی ما و عبور از آنها در نهایت باعث جلال یافتن خداوند و رشد کلیسای او می‌شود. همچنین در مقابل، شراکت ما با عیسی مسیح در این امر مهم باعث شادی ما در خداوند می‌شود.
2- هم ارث شدن با مسیح از ثمرات شراکت در رنج های اوست. (رومیان 8: 17). در این آیه پر برکت جمله پولس رسول شرطی است. پولس می‌گوید که ما در جهان و در همه خلقت مسیح شریک هستیم اگر در رنجها و سختی‌های او نیز شراکت داشته باشیم.
شناخت مسیح از طریق شراکت در رنج های او چگونه است؟
سختی و مصیبت به شکل های مختلف در زندگی همه ما وجود دارد اما این با شراکت در رنج‌های مسیح متفاوت است. هر مشکلی در زندگی ما می‌تواند به درسی برای شناخت بهتر مسیح و رشد بیشتر ما از نظر روحانی تبدیل شود.
سی اس لوییس[2] می‌گوید: خداوند از قبل می‌دانست مشکلات و رنج های شما چیست و بطور ویژه ای شما را مسلح کرد که از آنها عبور کنید، ” نه بدون درد بلکه بدون هیچ لکه ای”
در زندگی افراد مختلف، شراکت در رنج های مسیح به اشکال متفاوتی تعریف می‌شود. یکی با صبح زود برخاستن و رازگاهان داشتن، یکی با ساعت ها نشستن و موعظه تهیه کردن، یکی از دست دادن شغل به دلیل بشارت دادن، یکی با جفا دیدن در زندان به دلیل خدمت، یکی جدایی از همسر به دلیل ایمان به مسیح، یکی درس دادن به فرزند به دلیل بودن مدارسی که در آن قرآن تدریس می‌شود و… . هرکسی، خودش بهتر می‌داند که چطور مسیح را در زندگیش جلال می‌دهد. این سؤالی است که هرکس می‌تواند از خودش بپرسد که من در زندگی خصوصی و عمومی خودم چطور مسیح را جلال می‌دهم؟
4-یکی دیگر از راههای رشد در ایمان انکار نفس است.
اما آنچه مرا سود می‌بود آن را برای مسیح زیان دانستم. بلکه همه چیز را نیز به سبب فضیلت معرفت خداوند خود مسیح عیسی زیان می‌دانم که بخاطر او همه چیز را زیان کردم و فضله شمردم تا مسیح را دریابم.( فیلیپیان 3: 7-8)
موضوع رساله فیلیپیان یکدلی در مسیح است. در زبان یونانی برای یکدلی از کلمه کنونیا استفاده شده که به معنی مشارکت است. یکدلی و همدلی در کلیسا، ارتباط زیادی به این دارد که نجات خود را با ترس و لرز بعمل آوریم، برای خداوند بدرخشیم و دنیا و هر آنچه در آن است را برای مسیح زیان بدانیم. یکی از سوالات ایمانداران این است که آیا مسیحیت با داشتن پول و ادامه تحصیل و یا لذت بردن در زندگی مشکلی دارد؟ جواب این است که هرچیزی که در زندگی ما بالاتر از مسیح قرار بگیرد برای ما زیان است چرا که تمرکز ما را به سمت خودش جلب می‌کند. اگر کسی واقعا از نو متولد شده باشد روح القدس در او کار می‌کند و نگاه او را به دنیا تغییر می‌دهد. با مسیح بودن یعنی انکار نفس، و در پی صلیب او رفتن. اعتماد به مسیح یعنی نداشتن ترس از آینده و دنیا. ما باید زندگی خود را هر روزه به او بسپاریم تا او سکان دار کشتی زندگی ما باشد. ما باید مثل ابراهیم بدنبال این باشیم که مسیح ما را به کجا میبرد.
غیرت داشتن برای خداوند به چه معنا است ؟
غیرت داشتن به معنای احساسی برخورد کردن نیست بلکه به این معناست که هر چه در این دنیا برای ما سود است را برای خدا زیان بدانیم. (فیلیپیان 3: 10-12 ). هیچکس در رشد روحانی کامل نیست حتی پولس، اما باید خواست ما این باشد که برای داشتن رشد روحانی هر روزه بکوشیم.
ما باید کاری کنیم که دنیا با خداوند آشتی کند. نسبت به کاری که به ما سپرده شده چقدر احساس مسئولیت می‌کنیم؟ (دوم قرنتیان 5: 19-20). ما در برقراری خدمات مصالحه و آشتی همکاران مسیح هستیم (دوم قرنتیان 6: 1). سعی کنیم قلبمان را طوری در برابر خداوند پالایش کنیم که مثل ستاره ها برای او بدرخشیم. اگر بتوانیم خداوند را از طریق کلامش که در آن خود را به ما مکاشفه نموده و در دستانمان است بهتر بشناسیم، آنگاه می‌توانیم نجاتمان را از طریق اعمالمان نمایان کنیم.
آمین
انستیتو کتاب مقدس پارسیان pbi.life
[1]Charles Spurgeon
[2] C.S.Lwis
