اما خداوند در هیکل قدس خویش است پس تمامی جهان به حضور وی خاموش باشد.
حبقوق ۲: ۲۰
صبح دوشنبه
ما به عنوان قوم خداوند اغلب آنقدر گیج و سردرگم هستیم که ممکن است به عنوان قوم ضعیف، نامتعادل و بی‌تفاوت خداوند شناخته شویم. این در مورد تعداد زیادی از ما صدق می‌کند چون عمدتاً فکر می‌کنیم که پرستش خداوند چیزی است که در زمان حضور در کلیسا انجام می‌دهیم.
ما کلیسا را خانه خداوند می‌خوانیم و آنجا را به او اختصاص داده‌ایم. بنابراین به این تفکر گیج‌کننده ادامه می‌دهیم که آنجا، تنها جایی است که می‌توانیم خدا را پرستش کنیم.
ما به خانه خداوند وارد می‌شویم. خانه‌ای که از آجر، آهن، سنگ، شیشه و چوب ساخته شده و با صندلی یا نیمکت، فرش‌ها، موکت‌ها و پرده‌های زیبا مزین شده است. ما به شنیدن این ندا برای پرستش عادت داریم که می‌گوید: «خداوند در معبد مقدس خود است-در مقابل او زانو بزنیم». این اتفاقی است که در روز یکشنبه در کلیسا می‌افتد. بسیار عالی!
ولی دوشنبه صبح بسیار زود فرامی‌رسد. شخص مسیحی به دفتر کار خود می‌رود. یک معلم مسیحی به کلاس درس خود می‌رود. یک مادر مسیحی مشغول مسئولیت‌های روزانه خود در خانه می‌شود و به نوعی هر شخصی به روال معمول زندگی عادی خویش بازمی‌گردد.
ولی واقعیت این است که هیچ‌یک از ما نمی‌توانیم خداوند را فریب دهیم. پس اگر ما در روز شنبه آنقدر درگیر کار خود هستیم که از حضور او و حس پرستش غافلیم، در وضعیت خوبی برای پرستش او در روز یکشنبه قرار نداریم.
ای پدر آسمانی، من می‌خواهم نه فقط در روز یکشنبه، بلکه تمام روزهای هفته در مقابل تو زانو بزنم و پرستش کنم. تمام زندگی مرا به عنوان یک قربانی زنده برای پرستش خود بپذیر. آمین!
برگرفته از آثار W. A. Tozer
