و هر که جسد مرا خورد و خون مرا نوشید، حیات جاودانی دارد و من در روز آخر او را خواهم برخیزانید. یوحنا 6: 42- 59 را مطالعه کنید.
عیسی پس از اعلام اینکه او نان آسمانی است و برای تأمین حیات جاودانی فرستاده شده است، در کنیسه کفرناحوم منظور خود را اینطور توضیح داد که نان آسمانی، جسم اوست که آن را برای حیات بخشیدن به این دنیا می‌دهد (یوحنا 6 :16- 52؛ به 59 مراجعه کنید). شباهت‌های مفهومی بین این آیه و متون دیگر وجود دارد که نشان می‌دهد عیسی به مرگ کفاره‌ای خود اشاره دارد. برای مثال لوقا 22: 19 «و نان را گرفته، شکر نمود و پاره کرده، به ایشان داد و گفت: این است جسد من که برای شما داده می‌شود؛ این را به یاد من به‌جا آرید». عیسی نان حیات است و به صورت عملی برای گناهان ما قربانی شد.
تشابهات مفهومی این موضوع با شام خداوند و همچنین اصل کلی یوحنا 6، به ویژه آیات 52-59، بسیاری از مردم را به این باور رسانده است که عیسی از عشای ربانی به عنوان منبع حیات و ضرورتی برای نجات صحبت می‌کند. این باور مطمئناً به صورت فزاینده‌ای در کلیسای کاتولیک روم وجود داشته است. با این وجود، در حالی که شام خداوند بدون شک تصویری ملموس از اکثر واقعیت‌های توصیف شده در این متن است، عیسی نمی‌توانست در زمانی که از نان حیات صحبت می‌کرد مستقیماً در مورد مراسم عشای ربانی سخن گفته باشد. از این گذشته، او هنوز عشای ربانی را برپا نکرده بود و گروه شاگردان نزدیکش نیز تشکیل نشده بود و شخصی از شام خداوند اطلاعی نداشت. بنابراین نمی‌توانستند سخنان خداوندمان را به عنوان اشاره به شام آخر تلقی کنند. مهم‌تر از آن، عیسای مسیح به مردم گفت که معنای خوردن گوشت و نوشیدن خون او برای دریافت حیات چیست. به تشابهات بین آیات 40 و 54 توجه کنید؛ «کسانی که ایمان می‌آورند اشخاصی هستند که مسیح آنها را در روز آخر قیام خواهد داد» و «کسانی که از گوشت و خون مسیح می‌خورند و می‌نوشند کسانی هستند که در روز آخر آنها را برمی‌خیزاند». خوردن و آشامیدن مسیح اساساً جویدن بدن او نیست. خوردن و آشامیدن مسیح به معنای اعتماد به او برای نجات است. آگوستین هیپو در مورد آیه امروز می گوید: “ایمان آوردن یعنی خوردن آن نان.”
مسیح غذای واقعی است که روح ما برای لذت بردن از حیات ابدی به آن نیاز دارد. هیچ راهی برای خوردن این غذا وجود ندارد مگر ایمان به مسیح که تنها راه نجات است. وقتی ایمان داریم که عیسی برای کفاره گناهان ما مرد و برای عادل شمرده شدن ما از مردگان برخاست، با او متحد می‌شویم و از نجات لذت می‌بریم. ما در او ساکن است و ما در او می‌مانیم و از رستاخیز مردگان، حیات ابدی و همچنین زندگی در حضور خداوند لذت خواهیم برد (آیه 55-59).
در شام خداوند به ما یادآوری می‌شود که بدن و خون مسیح چقدر برای حیات ما ضروری است. نه به این دلیل که بدن و خون مسیح جادویی است بلکه به این خاطر که بدن او پاره پاره گردید و خون او برای برداشتن لعنت گناهان ما ریخته شده است. وقتی شام خداوند را به جای می‌آوریم باید بر نیازمان به اعتماد به مسیح تمرکز کنیم. غذا خوردن ما به طور ملموس نیاز شدیدمان به مسیح را نشان می‌دهد، پس بیایید به این نیاز نه تنها در عشای ربانی بلکه در هر لحظه از زندگی خود اعتراف کنیم.
پدر آسمانی شکر برای یگانه فرزندت عیسای مسیح که حاضر شد خود را برای گناهان من قربانی کند. پدر، من امروز اعتراف می‌کنم که برای نجات از مرگ ابدی به مسیح نیاز دارم. عیسای مسیح به من کمک کن تا در هر لحظه از زندگی به تو اعتماد کنم و بدن و خونت را که برای من داده‌ای به یاد داشته باشم. من ایمان دارم همان طور که وعده داده‌ای هرگز مرا رها نخواهی کرد و روزی از مردگان قیام خواهم کرد. آمین!
اقتباسی از لیونر مینیستری (Ligonier Ministry)
