پدر یتیمان و داور بیوه‌زنان، خداست در مسکن قدس خود! خدا بی‌کسان را ساکن خانه می‌گرداند و اسیران را به رستگاری بیرون می‌آورد، لیکن فتنه انگیزان در زمین تفتیده ساکن خواهند شد. مزامیر 68: 5-6
“ای پدر …”
آیا شده که برای شروع دعا و اون لحظه که میخواستی دعا کنی گیر کنی؟ آیا وقتی که سر خودت رو پایین میندازی تا شروع کنی با خداوند صحبت کنی برات سخته که کلمات مناسبی رو پیدا کنی؟ به یاد داشته باش کسی که تو باهاش صحبت میکنی و نیازهات رو بهش میگی، پدرته! او نیازی نداره که با کلمات خوش وزن و ادبیات غنی به حضورش بری!
عیسای مسیح به وضوح به ما میگه که نوع کلمات و جنس اونها اینقدر مهم نیست که رابطه با پدر مهمه! ولی ما دقیقاً برعکس عمل میکنیم و به جای داشتن این رابطۀ پدر و فرزندی، به دنبال جمله بندی درست و نوع کلمات و قواعد ادبی میریم. در چنین مواقعی در تله تکرار مکررات میفتیم. عیسی گفت: چون عبادت کنید، مانند امت‌ها تکرار باطل مکنید زیرا ایشان گمان می‌برند که به سبب زیاد گفتن مستجاب می‌شوند(متی 6: 7).
کلمه ترکیب، جغرافیا و فرهنگ، شاید ما انسانها رو تحت تأثیر قرار بده ولی خداوند رو نمیتونه! هیچ هیأت منصفه‌ای از فرشتگان در آسمان وجود نداره که دعاهای ما رو قضاوت کنه و به اونها نمره بده. «آفرین داود، امروز دعای تو نمره بیست گرفت و خداوند حتماً بهش گوش میده! وای داود، امروز دعات افتضاح بود و نمره پنج گرفت، برو دوباره تمرین کن شاید خدا فردا بهت گوش بده!»
قطعاً رابطه ما با خدا و دعا کردنمون این شکلی نیست بلکه خداوند بدون قید و شرط به عنوان یه پدر مهربون، به نیاز فرزندان خودش گوش میده. مثل بچه که فرصت در آغوش گرفتن پدر و مادرِ خودش رو از دست نمیده، قلب یه ایماندار هم فرصت دعا کردن رو از دست نمیده. خداوند قادر مطلق و عالم مطلقه و به خوبی میدونه که ما در این زندگی خیلی مشکلات داریم و نمیخواد مشکل چطور دعا کردن هم بهشون اضافه بشه. ما میدونیم که قدرت موجود در دعا به ما بستگی نداره بلکه به قوت شنونده بستگی داره که پدر آسمانی ماست.
به حسی که مجبورت میکنه با کلمات قلمبه سلمبه دعا کنی بگو نه! هیچ وقت به نحوه دعا کردن خودت افتخار نکن به شکلی که باعث غرور بشه! هیچ وقت از دیگران برای نوع دعا کردنت معذرت خواهی نکن! فقط با صداقت کامل به حضور پدر برو و حرف دل خودت رو بهش بزن. این شامل تمام احساسات ما میشه: ترس، هیجان، خوشحالی، گناه، غم، نیاز و … طالب اراده او باشیم نه هیچ چیز دیگه.
ای خداوند، لطفاً به من یاد بده که چطور با تمام وجود تو رو محبت کنم. به من نشون بده که کجا تو رو محبت نمیکنم. خواهش میکنم به من قوت بده که تمام اجزای زندگیم رو به دستان تو بسپارم. آمین!
پدر یتیمان و داور بیوه‌زنان، خداست در مسکن قدس خود! خدا بی‌کسان را ساکن خانه می‌گرداند و اسیران را به رستگاری بیرون می‌آورد، لیکن فتنه انگیزان در زمین تفتیده ساکن خواهند شد. مزامیر 68: 5-6
“ای پدر …”
آیا شده که برای شروع دعا و اون لحظه که میخواستی دعا کنی گیر کنی؟ آیا وقتی که سر خودت رو پایین میندازی تا شروع کنی با خداوند صحبت کنی برات سخته که کلمات مناسبی رو پیدا کنی؟ به یاد داشته باش کسی که تو باهاش صحبت میکنی و نیازهات رو بهش میگی، پدرته! او نیازی نداره که با کلمات خوش وزن و ادبیات غنی به حضورش بری!
عیسای مسیح به وضوح به ما میگه که نوع کلمات و جنس اونها اینقدر مهم نیست که رابطه با پدر مهمه! ولی ما دقیقاً برعکس عمل میکنیم و به جای داشتن این رابطۀ پدر و فرزندی، به دنبال جمله بندی درست و نوع کلمات و قواعد ادبی میریم. در چنین مواقعی در تله تکرار مکررات میفتیم. عیسی گفت: چون عبادت کنید، مانند امت‌ها تکرار باطل مکنید زیرا ایشان گمان می‌برند که به سبب زیاد گفتن مستجاب می‌شوند(متی 6: 7).
کلمه ترکیب، جغرافیا و فرهنگ، شاید ما انسانها رو تحت تأثیر قرار بده ولی خداوند رو نمیتونه! هیچ هیأت منصفه‌ای از فرشتگان در آسمان وجود نداره که دعاهای ما رو قضاوت کنه و به اونها نمره بده. «آفرین داود، امروز دعای تو نمره بیست گرفت و خداوند حتماً بهش گوش میده! وای داود، امروز دعات افتضاح بود و نمره پنج گرفت، برو دوباره تمرین کن شاید خدا فردا بهت گوش بده!»
قطعاً رابطه ما با خدا و دعا کردنمون این شکلی نیست بلکه خداوند بدون قید و شرط به عنوان یه پدر مهربون، به نیاز فرزندان خودش گوش میده. مثل بچه که فرصت در آغوش گرفتن پدر و مادرِ خودش رو از دست نمیده، قلب یه ایماندار هم فرصت دعا کردن رو از دست نمیده. خداوند قادر مطلق و عالم مطلقه و به خوبی میدونه که ما در این زندگی خیلی مشکلات داریم و نمیخواد مشکل چطور دعا کردن هم بهشون اضافه بشه. ما میدونیم که قدرت موجود در دعا به ما بستگی نداره بلکه به قوت شنونده بستگی داره که پدر آسمانی ماست.
به حسی که مجبورت میکنه با کلمات قلمبه سلمبه دعا کنی بگو نه! هیچ وقت به نحوه دعا کردن خودت افتخار نکن به شکلی که باعث غرور بشه! هیچ وقت از دیگران برای نوع دعا کردنت معذرت خواهی نکن! فقط با صداقت کامل به حضور پدر برو و حرف دل خودت رو بهش بزن. این شامل تمام احساسات ما میشه: ترس، هیجان، خوشحالی، گناه، غم، نیاز و … طالب اراده او باشیم نه هیچ چیز دیگه.
