لیکن در میان شما چنین نخواهد بود، بلکه هر که در میان شما می‌خواهد بزرگ گردد، خادم شما باشد و هرکه می‌خواهد در میان شما مقدم بود، غلام شما باشد.
متی ۲۰: ۲۶-۲۷
تا جایی که ممکن است در شباهت به خدا
با توجه به این آیات می‌توان به درستی نتیجه گرفت که (البته متن نیز به شدت از این نتیجه‌گیری پشتیبانی می‌کند) هیچ مشکلی با خواست یک شخص برای بزرگ بودن وجود ندارد؛ در صورتی که (۱) به دنبال نوع صحیح بزرگی باشد، (۲) تعریف صحیح بزرگی حقیقی را تنها از خداوند بپذیرد، (۳) حاضر باشد بهای کاملی را که برای بزرگی نیاز است بپردازد و (۴) با خرسندی کامل در انتظار قضاوت نهایی خداوند در این باره باشد که چه کسی بزرگ است.
هیچ شخصی که در قلبش رویای خداوند وجود داشته باشد، هر چند این رویا مختصر و ناقص باشد، هرگز به این فکر رضایت نخواهند داد که خودش یا شخصی دیگر را بزرگ بپندارد. زمانی که جلوهٔ پرجلال خداوند، با شکوه ملوکانه‌اش بر چشمان مشتاق و جان‌های تشنه نمایان گردد، پرستندهٔ حقیقی را به زانو درمی‌آورد و او را با چنان حس عمیقی از عظمت الهی پر می‌سازد که ناخودآگاه فریاد برمی‌آورد «فقط خداوند عظیم است!»
کاملاً واضح و روشن است که در کتاب مقدس دو نوع عظمت و بزرگی به چشم می‌خورد. یک نوع عظمت مطلق و ذاتی که مخلوق نیست و تنها متعلق به خدا است. نوع دیگر عظمت که مرتبط به گونهٔ قبلی است، عظمتی محدود است که یا توسط دوستان خداوند کسب می‌شود و یا به آنان عطا می‌گردد…. همان افرادی که با اطاعت از خداوند و انکار کردن خود به دنبال این هستند که تا حد ممکن به شباهت خداوند درآیند.
ای پدر آسمانی، لطفاً به من کمک کن تا از تو که مظهر و منبع عظمت و بزرگی حقیقی هستی الگو برداری و تبعیت کنم. آمین!
برگرفته از آثار W. A. Tozer
