تمامی شاگردان شادی کرده، به آواز بلند خدا را حمد گفتن شروع کردند، به سبب همه قواتی که دیده بودند و می‌گفتند: «مبارک باد آن پادشاهی که به نام خداوند می‌آید؛ صلح در آسمان و جلال در اعلی علییین باد».
لوقا ۱۹: ۳۷-۳۸
با صدای بلند
اصلاً منظور من این نیست و این را نمی‌گویم که همه ما باید مانند یکدیگر پرستش کنیم. روح‌القدس به هیچ وجه از طریق ایده یا فرمولی از پیش تعیین شده که متعلق به یک شخص است عمل نمی‌کند. ولی با این حال باید در نظر داشته باشیم زمانی که روح‌القدس به میان ما می‌آید و ما را مسح می‌کند، تبدیل به پرستندگان حقیقی می‌شویم. شاید پذیرفتن این نکته برای برخی بسیار دشوار باشد ولی زمانی که ما حقیقتاً در حال فروتنی و پرستش خدای فیض، محبت و حقیقت هستیم، نمی‌توانیم آنقدر ساکت باشیم که دیگران صدایی از ما نشنوند…
قبل از هر چیز اجازه دهید این را واضح و روشن بگویم که من اصلاً معتقد نیستم زمانی که ما سر و صدا ایجاد می‌کنیم و داد و فریاد راه می‌اندازیم، لزوماً در حال پرستش خداوند هستیم. ولی از طرفی به ندرت پیش می‌آید که پرستش خداوند قابل شنیدن نباشد…
دوماً می‌خواهم به آن دسته از افراد که سکوت برایشان ارزشی فرهنگی محسوب می‌شود، جلوی خودشان را می‌گیرند که صدایی از آنها شنیده نشود، متانت بیش از حد و مصنوعی دارند و زمانی که مسیحیان شاد در زمان پرستش در کلیسا «آمین‌های بلند» می‌گویند، خجالت می‌کشند و خودشان را جمع و جور می‌کنند بگویم که شاید واقعاً به بازنگری روحانی در خودشان نیاز دارند! مقدسین خداوند در کلیسا که بدن مسیح است اغلب کمی پر سر و صدا بوده‌اند!
ای پدر آسمانی، از تو خواهش می‌کنم تا کمکم کنی که در مقابل تو پرستش واقعی، خالص و حقیقی را به انجام برسانم. از تو می‌خواهم قلب مرا تفتیش کنی و هدایتم کنی تا چه با تعمق در کارها و کلامت در سکوت، و چه در مدح و پرستش تو با صدای بلند، نیایشی حقیقی انجام دهم. آمین!
برگرفته از آثار W. A. Tozer
