زیرا می‌دانیم که شریعت روحانی است، لکن من جسمانی و زیر گناه فروخته شده هستم، که آنچه می‌کنم نمی‌دانم زیرا آنچه می‌خواهم نمی‌کنم بلکه کاری را که از آن نفرت دارم به جا می‌آورم. پس هرگاه کاری را که نمی‌خواهم به جا می‌آورم، شریعت را تصدیق می‌کنم که نیکوست. و الحال من دیگر فاعل آن نیستم بلکه آن گناهی که در من ساکن است. رومیان 7: 14-17
کشمکش ایمان‌داران
رومیان 7: 1-13 بیشتر درباره این صحبت می‌کند که شریعت خداوند (به طور خاص آن چیزی که به عنوان شریعت موسایی شناخته می‌شود) به خودی خود نیکو است ولی نمی‌تواند مشکل گناه را حل کند. در واقع گناه و شریعت چنان رابطه تنگاتنگی با هم دارند که اگر کسی بخواهد با گناه مقابله کند باید از زیر شریعت خارج شود (آیات 1-6). این مشکل مربوط به شریعت نیست چرا که شریعت مقدس است. خدا نیز مقصر نیست چون او شریعت را برای حل مشکل گناه به انسان نداده است (غلاطیان 3). در حقیقت تا زمانی که خدا قلب ما را تغییر ندهد، شریعت مانند ابزاری عمل می‌کند که گناه از طریق آن ما را به شرارتی عظیم‌تر هدایت می‌کند. زندگی قبل از ایمان پولس این موضوع را تصدیق می‌کند. قوم اسرائیل نیز همین را تجربه کردند و امت‌ها نیز زمانی که با شریعت مکتوب خدا مواجه شدند آن را شکستند (رومیان 7: 1-13)
پولس رسول به قدری درگیر توصیف و تشریح شریعت خداوند برای مخاطبانش است که اشاره‌ای مستقیم به تغییر موضوع بحثش در آیه چهارده نمی‌کند. او در این آیه از تشریح تجربه‌اش به عنوان یک شخص بی‌ایمان در برخورد با شریعت خداوند، به توصیف زندگیش به عنوان یک ایمان‌دار می‌پردازد و تا آخر این فصل درباره کشمکش و درگیری ایمان‌داران با گناه صحبت می‌کند. در این آیه مشاهده می‌کنیم که زمان جمله تغییر می‌کند و به جای استفاده از افعال گذشته از افعال حال ساده استفاده می‌شود. بهترین گواه بر اینکه پولس در این آیات درباره یک شخص تبدیل شده صحبت می‌کند همین کشمکشی است که “پیش از تبدیل شدن انسان توسط روح خدا، در او وجود ندارد” (جان کلوین). پولس شخصی متفکر با یک خط فکری ثابت است و نمی‌تواند در 14-25 شخصی بی‌ایمان را توصیف کند مگر اینکه تقریباً تمام صحبت‌های پیشین خود را درباره علایق و گرایشات یک شخص بی‌ایمان رد کند (مثلاً رومیان 1: 18- 3: 20/ افسسیان 2: 1-10). کسانی که توسط روح‌القدس، قلبی تازه در درونشان قرار نگرفته است نمی‌توانند آن اشتیاق حقیقی را که پولس توصیف می‌کند داشته باشند.
دانشمندان بسیاری این بحث را مطرح می‌کنند که پولس در 7: 14-25 به یک شخص بی‌ایمان اشاره می‌کند و پایه بحثشان بر آنجایی است که پولس خود را “فروخته شده زیر گناه” توصیف می‌کند (آیه 14). سوالی که این دانشمندان به میان می‌آورند این است که آیات 14-25 چطور می‌توانند شخصی که از نو متولد شده را توصیف کند در حالی که در 6: 18 می‌گوید مسیحیان “غلامان عدالت” هستند؟ ما شهادت برجسته‌ترین محققان و الهی‌دانان تاریخ کلیسا را درباره اتفاقی که در هنگام رشد روحانی و پیش رفتن در پروسه قدوسیت می‌افتد، داریم که می‌گویند «هرچه بیشتر به شباهت مسیح درآییم، بیشتر متوجه ناهمگونی‌های باقیمانده در درونمان با او می‌شویم». ما مسیحیان به دلیل تغییر شکلی که توسط روح خدا در درونمان به انجام رسیده است گناه را واقعی‌تر حس می‌کنیم. ما متوجه یک درگیری میان قلب تبدیل شده‌مان با گناهی که در زندگی ما باقی مانده است می‌شویم که پیش از ایمانمان وجود نداشته است و به همین خاطر گناهانمان بیش از گذشته برایمان نمایان می‌شوند.
جان موری در تفسیر خود از رومیان می‌نویسد: “برای [شخص مسیحی] که در پروسه قدوسیت بیشتر پیشرفت کرده است، گناهی که در درونش استانداردهای قدوسیت را نقض می‌کند دردناک‌تر است”. با وجود اینکه قدرت گناه در زندگی‌های ما شکسته شده است ولی حضور گناه هنوز باقی است و هرچه مقدس‌تر شویم، سیاهی و کراهت گناه بیشتر نمایان می‌شود. ما هر چه عمق گناهمان را بهتر درک کنیم بیشتر از روح خدا درخواست خواهیم کرد که کارش را در زندگی ما به انجام رساند.
پدر آسمانی! برای هدیه حیات جاودانی از تو سپاسگزارم. اعتراف می‌کنم که امروز مرتکب گناه ….. شدم و از تو خواهش می‌کنم که مرا ببخشی. خواهش می‌کنم که با قدرت روح‌القدس کمکم کنی تا دوباره مرتکب این گناه نشوم. به نام مسیح، آمین.
برای مطالعه بیشتر به آیات زیر نگاه کنید:
مزمور 51/ اشعیا 6: 1-7/ رومیان 7: 24-25/ اول تیموتائوس 1: 15
اقتباسی از لیونر مینیستری ((Ligonier ministry
