
زیرا که چیزهای نادیده او یعنی قوت سرمدی و الوهیتش از حین آفرینش عالم به وسیله کارهای او فهمیده و دیده میشود تا ایشان را عذری نباشد.
رومیان ۱: ۱۹
“آفرینش صدا میزدند”
وقتی پای من به لبه پرتگاه یک دره معروف به ارتفاع 300 متر نزدیکتر میشود، نیاز ندارم که کسی به من بگوید چیزی که مشاهده میکنم چقدر اعجابانگیز و نفسگیر است بلکه خود طبیعت این حس را به من منتقل و جلال و جبروتش را تحمیل میکند و به هر طرف که نگاه میکنم بیشتر شگفتزده میشوم. پس عجیب نیست که هر ساله میلیونها توریست به چنین جاذبههای طبیعی میروند تا این حس را از نزدیک تجربه کنند.
تا به حال از خودتان پرسیدهاید که چرا چنین لحظههایی به یاد ماندنی و تاثیرگذار هستند؟ چرا غروب در کنار یک ساحل استوایی یا ارتفاع بلند یک کوه و یا خنده زیبای یک کودک ما را به وجد میآورد؟ چرا یک درخت سبز که برگهایش در فصل پاییز به آرامی زرد میشود ما را به وجد میآورد و دست به دوربین شده، زیبایی آن را ثبت میکنیم؟ چرا وقتی به کنار یک دریاچه زیبا میرسیم خود به خود احساس آرامش میکنیم؟ به طور کلی چرا این دنیا پر از چنین لحظاتی است که ما را به حیرت میآورد؟
پولس رسول برای همه این سوالات یک جواب یک کلمهای دارد: «خداوند!». او در رساله به رومیان بیان میکند که: “زیرا که چیزهای نادیده او یعنی قوت سرمدی و الوهیتش از حین آفرینش عالم به وسیله کارهای او فهمیده و دیده میشود تا ایشان را عذری نباشد.” به بیانی دیگر، شما میتوانید از این طریق خداوندی را که نادیدنی است ببینید. چطور؟ با فهم و درک چیزهایی که او آفریده و ساخته است، با ارتباط دادن این دنیا به یگانه آفریننده هستی و با نگاه کردن به اطرافمان و پرستش این خالق خارقالعاده که این همه زیبایی را آفریده است!
دفعه بعدی که این زندگی شما را متوقف و حیرت زده کرد یادتان باشد که در حال دیدن خدا هستید و هشیار باشید که بتوانید جلال او را درک کنید. وقتی که در بالای یک کوه به منظره زیبای زیر پایتان نگاه میکنید، وقتی خنده یک دوست را میبینید، وقتی قهقهه یک نوزاد شما را به وجد میآورد! برای این همه زیبایی و شعف شروع به پرستش خداوند و شکرگزاری از او کنید.
ای خداوند زیبا و خالق زیبایی، از تو ممنونم که با آفرینش این هستی و قرار دادن من در آن، برکت را در زندگیم جاری کردی و اجازه دادی که از این همه زیبایی لذت ببرم. آمین
با اقتباس از نیایش روزانه «آفرینش»